نعمت ها هنگامی گوارا هستند که مایه خوشی زندگی باشند و وقتی مایه خوشی زندگی هستند که انسان با آنها آرامش پیدا کند . اگر انسان دارای بهترین نعمت ها باشد اما آرامش نداشته باشد هرگز برای او گوارا نخواهد بود . این آرامش نیز - که پاکیزگی و گوارایی زندگی به آن وابسته است - تنها در سایه ایمان و انجام کارهای شایسته به دست می آید . آری ، کسی که پیوسته خدا را به یاد داشته باشد ، دیگر از آن چه پیش می آید ، ترسی ندارد زیرا می داند خداوند سرپرست اوست و آنچه برایش رخ می دهد تقدیر الهی و خیر و صلاح بنده اش است . پس اگر چیزی به وی عطا کند ، خیر اوست و اگر چیزی را از او باز دارد ، باز هم خیر اوست . به همین جهت ، سراسر زندگی برایش لذت بخش و گوارا می شود و سرانجامش نیز بهترین سرانجام خواهد بود . خداوند در آیه 97 سوره نحل ، این زندگی گوارا و لذتبخش را با بیانی دیگر وصف کرده و فرموده است : " هر کس کار شایسته ای انجام دهد ، خواه مرد باشد یا زن ، در حالی که مومن است ، او را به حیاتی پاک ، زنده می داریم و پاداش آن ها را مطابق اعمالی که انجام می دادند ، خواهیم داد . " در مقابل این زندگی پاک و سرانجام نیکو ، زندگی افرادی را که از یاد او روی بر می گردانند ، چنین وصف کرده است : " و هر کس از یاد من روی گردان شود ، زندگی ( سخت و ) تنگی خواهد داشت و روز قیامت ، او را نابینا محشور می کنیم " (طه - 124)
منبع : قرآن حکیم - ترجمه مکارم شیرازی - ص 253 ذیل آیه 29 سوره رعد
